Całe zdarzenie miało miejsce, kiedy w zeszłe wakacje byłam na wsi u mojej cioci. Jak co roku pomagałam jej w prowadzeniu gospodarstwa i wykonywaniu rozmaitych prac. Pamiętam, że tamtego dnia robiłam coś na podwórku, a ciocia była zajęta sprzątaniem w domu. Zwykle mniej więcej godziny trzynastej, wychodziła na podwórko, by zawołać mnie na obiad, więc zdziwiło mnie lekko dlaczego tym razem tego nie zrobiła. Bardzo szybko jednakże o tym zapomniałam i wróciłam do swoich zajęć. Do domu weszłam dopiero po dobrej godzinie i to co zobaczyłam sprawiło, że zaniemówiłam. Ciocia leżała na podłodze w pokoju, a jej prawa noga była mocno spuchnięta i sterczała pod dziwnym kontem. W tym momencie, może to rzeczywiście brzmi jak scenariusz filmowy, niemniej jednak wówczas całkiem nie wiedziałam co powinnam zrobić.
Natychmiast złapałam za telefon i zadzwoniłam po pogotowie. Karetka przyjechała bardzo szybko i moja ciocia została zabrana do najbliższego szpitala.
Okazało się, że wieszając firankę spadła z drabiny i roztrzaskała sobie kość piszczelową. Kiedy dotarłam do szpitala trwała już operacja, w trakcie której chirurdzy starali się poskładać jej kość w spójną ogół. W późniejszym czasie dowiedziałam się, że kość była złamana w trzech miejscach. Po operacji ciocia musiała pozostać w szpitalu kilkanaście, dni zatem to na mnie spadł obowiązek zajmowania się całym jej gospodarstwem. Modliłam się wyłącznie o to, by ciocia jak najszybciej odzyskała sprawność, gdyż ja po wakacjach musiałam wracać do pracy (jestem nauczycielką). Codziennie odwiedzałam krewną w szpitalu, przynosząc owoce i inne przekąski. Ona całymi dniami mogła tylko leżeć na szpitalnym łóżku z usztywnioną prawą nogą. Cała ta sytuacja ewidentnie odbiła się na psychice mojej cioci. W tym momencie żałowała, że generalnie zaczęła tamtego dnia sprzątać dom. Wobec tego razem z moim bratem stale staraliśmy się wspierać ciocię psychicznie, gdyż ona z taką sytuacją spotkała się po raz 1-wszy w swoim życiu. Całkowicie rozumiałam to, że ta cała sytuacja jest dla niej w rzeczywistości niezwykle trudna.
Po dwóch tygodniach ciocia została wypisana ze szpitala i mogła wrócić do domu. Nadal miała usztywnioną nogę, zatem musiałam się nią opiekować. Rzeczywiście ciężko było mi wówczas pogodzić to z jednoczesnym prowadzeniem gospodarstwa. Niestety, kuracja mojej cioci trwała dłużej niż dwa miesiące, więc po pewnym czasie do tych zadań doszła mi jeszcze praca. Prawdopodobnie jeszcze nigdy w życiu nie miałam tylu spraw na głowie. Niemniej jednak co mogłam zrobić? Pozostawało wyłącznie nadal wspierać ciocię i cierpliwie czekać, aż w pełni wydobrzeje. Nie mogłam wszakże zaprzestać opieki nad bliską mi osobą. Musiałam jednakże jakoś sobie pomóc. Poprosiłam zatem o pomoc mojego bracha który mieszka w Gdańsku. Ten natychmiast się zgodził.
Prędzej czy później gips został zdjęty z nogi cioci, i możliwe stało się rozpoczęcie przez nią fizjoterapii. Na szczęście tutaj pomógł mi mój rat, który każdego dnia woził ciocię do kliniki,w której przeprowadzana była rehabilitacja. Zabiegi na szczęście dawały szybkie i proste do zauważenia efekty. Ciocia bardzo szybko nauczyła się poruszać o kulach, a w późniejszym czasie je odrzuciła i stawiała pierwsze kroki o własnych siłach. Razem z bratem odetchnęliśmy z wielką ulgą. Dzięki dobrej pracy wykonywanej przez fizjoterapeutę, wkrótce ciocia nie potrzebowała już naszej pomocy, gdyż była w stanie dojeżdżać do kliniki sama. Zaczęła także wykonywać lżejsze prace w gospodarstwie. Terapia nadal trwała, a ciocia z każdym zabiegiem czuła się coraz lepiej i odzyskiwała dawną jakość życia. Nie musiała już jeździć autobusem, gdyż ponownie była w stanie prowadzić swój samochód. Dzięki temu, ja praktycznie w pełni odzyskałam już własne dawne życie, gdyż ciocia nieomalże w pełni radziła sobie już sama. Brat pomagał jej jedynie w najcięższych obowiązkach związanych z prowadzeniem gospodarstwa, a tych też było mniej, gdyż zbliżała się już zima.
Dzięki bardzo dobrze przeprowadzonej rehabilitacji, moja krewna mogła całkowicie odzyskać sprawność fizyczną po złamaniu nogi. W tej chwili, może robić wszystko to, co mogła robić przed odniesieniem kontuzji. Myślę, że z całej sytuacji wyszła także wzmocniona psychicznie, gdyż w tym momencie o wiele bardziej wieży we własne siły i czuje się bardziej niezależna niż kiedyś.
Więcej informacji: https://www.polecanyfizjoterapeuta.pl/profil/gdansk-pawel-michalowicz/fizjoterapeuta.
